پسر- الانه  اِفیچم  مِنِه ’لوات ِ اِ’بوسم

بعدِس مو ئی ’یو’فتم سر ِ پاهات ِ اِبوسم

دی پشت سر یک سر ِهِی ’گپات اِبوسم

اَربَووت بیا، کیچه به کیچه اِ’گورسم

لَومِه  مِنِه ’لوات نِهم تا بِروه روز                                                 

ئی قدر ببوسم که ’لوامون بِزَنِن سوز                                                

دختر- ای بی ادب این قاعده مهر و وفا نیست

این   صحبت   بیجای تو البته به جا نیست

عاشق نبود آنکه به تسلیم   و رضا نیست

افسوس ندانی تو که در عشق خطا نیست

عشق و ادب آمیخته باشد چو تن و جان                                           

عاشق نبود گر ننهد گوش به فرمان                                          

پسر- در عشوه دی یَه چی تو نَوِیده ِ مِنِه دنیا

گل  نید چو رنگ تو قشنگ و چمن آرا

عکسِتِه  بده  تا  بِفِر ِست م   به  ولاتا

تا ’پای ، همه  مخلوق  بِکَهنِن به  تماشا

ئی قدر قشنگی که ندونم چه ’کنم بات                                            

ایکاش بی ’یوفتم مو بِووسم ز سر ِپات                                          

دختر- با ما سخنی چند ز آسایش زن گو

از طرز زناشوئی و در عشق سخن گو

زین ریب و ریا بگذ ر و بی پرده سخن گو

گو رسم شما چیست از آن رسم به من گو

قومی که ندارند به دل رحم و مروت                                         

البته  ندانند  ره  و رسم  محبت                                       

پسر- ساکی به مِنِه مال به بَگزاده   نظر داشت

مِهر ِس به مِنِه جونِس و عشقِس مِنِه سر داشت

عشقِس چو’نو سخت بید که به بَگزاده اثر داشت

ساکی اِگر یوِستَی ’و بگزاده  خبرداشت

رَهد ’ورمِنِه ره ، بِووس ِ گِر ِهد و دوسه چو زِید                                              

یِه گاو و دو خر دادِس و بَگزادِنه   اِستیِد                                            

دختر- ماها خبر از گریه محبوب نداریم

ازعشق کسی ما به دل آشوب نداریم

والله  به خدا طاقت یک چوب  نداریم

ما مثل ’همیلا  که ’رخ خوب  نداریم

صد خرمن مهرت نخرم من به پرکاه                                                 

پاپا  نتواند  بخورد چوب  سر راه                                                  

پسر- یه شَو بِه کِل ِ دست ِ ’همیلا ’مو نشستم

انگشت  حنائی  سِه اِورِد زِید کَد‌ِ دستم

ئی از اثر دست  بلوریسِه  که مستم

هوش از سرمو رَهد ’هو ’ورِیستاد، مو نشستم

حالا تو اِگوی  مهر و وفا هیچ ندارین                                                  

حالا تو اِگوی صدق و صفا هیچ ندارین                                                 

دختر-’لر بچه شنیدم که شما خانه بدوشید

از زندگی سخت در افغان و خروشید

افسرده   و حیران و پریشان   و خموشید

زیرا کر و لال و همگی خانه به دوشید

هرگز به چنین جای که من پا نگذارم                                                    

من طاقت این زندگی سخت ندارم