پسرـ گر عقد بِوَندِن به فلک ماه و ستاره

مشکل چو ’همیلا دی یِه فرزند بیاره

اَفتو ’هنِه    دیده اِروه اِ ز پی ’ چاره

سرگشته وحیرونه که دی چاره نداره

تِی ’بووس ’مو ’شوونم                                                         

دردِس  مِنِه  جونم                                                         

دختر- چشمان ’همیلا که کماندار ندارد

با عشوه و آشوب سرو کار ندارد

راهی به  در منزل خَمار ندارد

این است که او عاشق بسیار ندارد

هرجا برود فتنه و آشوب به پا نیست                                                        

پس وصف چنین دخترکی هیچ روا نیست                                                        

پسر- بی ’یو سیت ’بگم، فتنه و آشوب تی یاسِن

یک  بار دل‌ِِ   زارمِنِه  خَم  می یاسِن

هر جا بِروه  فتنه  و آشوب  نی یاسِن

ئی عشوه  گَرون هر دو کنیز سر ِ جاسِن

ای   درد ’همیلا که مَنی حور بهشته                                                        

’او مثل ُخته ،‌حوروش و حور سرشته                                                       

دختر- حالا که ’همیلای تو اینقدر قشنگ است

طاووس بهاری شده و رنگ به رنگ است

از عشق همیلا است که دنیا به تو تنگ است

رو رو که  وجود تو دگر باعث ننگ است

رد شو ز برم،‌ دور شو ای بی سر و بی پا                                             

ارزان  به  تو باشند زلیخا   و ’همیلا                                            

پسر- فهمیم ِ به کار تو که رَهدی مِنِه تزویر

اِز وصف ’همیلا  ز ’مو  وابیدیِه   دِلگیر

پیش اِز ’یو که اِز چَشم ِ سیاهِت ’بخورم تیر

پیش  از ’یو که با زلف ببندیم به  زنجیر

تِیت سی چه به مَهنم که زتی هات بسوسم                                             

زَهمه اِگِرم ’ور دره زیر و اِ’گوروسم                                             

دختر- خفاش ز خورشید اگر روی بتابد

از منزل و قیمت  خورشید چه   کاهد

بادی که به کوهی وزد از ’که چه رباید

ابری   که  نبارد چه بیاید چه   نیاید

رو رو که تو را درخور این عشق ندیدم                                                   

صد خرمن مهرتو به یک جو نخریدم