پسر- بی ’یو مال، که اِز’شر’شر ِ مَشگهانَبرِت خَو

زلِرلِر میشون  که  ئی یاهِن  به  سِر ’او

اِر رَم ِ  شِکالا  که  اِر ِن  واتَک  و وادَو

از قهقه  کوگون  و ’عرمنیدِن  بَرفَو

رو پیش ’بوهون تا به صحرا همه سِه ’گل                                                        

تا چشم   اِ’کنه کار همه س لاله و سنبل                                                     

دختر- ای ’لر بچه دانم دلت از غصه کباب است

دانم  که  ترا  زندگی  و وضع خراب است

اینها که تو گوئی که نه نان است و نه آب است        

نه بالکن و نه سالن و نه ’نقل و شراب است

ماشین شما  نیست جز از قاطر و یابو                                                    

دیگر تو چه گوئی به من ای بی چشم و بی رو                                                  

پسر- ’در ’دنگ مَده، دولت دنیا زِ ’خمونِه

هر وقت  بَلیطا  اِگِر ِن عیش ِ  لرونِه

سالن چِنِه دی سِیل و صفا زیر’بوهونه

گلنار ِ ندیدی   که  بِوازِه  و بِخونِه

’لر با کَد ِ واکِردِه نِشَستِه ’کپِ چاله                                                   

سیخا به مِنِه چاله و دو ’ور مِنِه پاله                                                 

دختر- تو صحبتی از صدق و صفا هیچ نداری

زیرا خبر از مهر و وفا هیچ نداری

دلداده نبودی  تو که عاشق بشماری

از عشق نگفتی چه کسی رفت به خواری

ذکری تو نداری به جز از ذکر ’همیلا                                                    

حرفی تو نداری به جز از حرف زلیخا                                                   

پسر-  رَهدم به مِنِه لِر که بَلیطانِه بچینم

ای یاد ِهَم او روز ’همیلان ِ ’مو دیدم

هِی سِیل اِکِردم  بِس و هِی آه  اِکشیدم

جون داشتم اما  به خدا زنده  نَبیدم

دل مثل کبوتر اِطَپِست بیخود و خَشخار                                                 

’او رَد به مِنِه مال و ’مو مَندم به ’نک دار                                                 

دختر- چشمم به تو روشن که تو هم کان وفائی

حالا که  چنین بود چرا عاشق  مائی

بنگر ز پس  کوه  که  برخاست صدائی

این بانگ همیلاست  که  گوید تو بیائی

او طالب دیدار،  توهم عاشق اوئی                                               

با من تو چه گوئی چقدر بی چشم و روئی                                             

پسر- شی ’ور’مو بکن سیت اِخَرم ’جوِه و ’شولار

ده  توپ  ز چلواری  و ده  توپ  قلمکار

مِینا  اِخَرم  سیت  ز دکون دار ِ شَلَمزار

اِز قند  و  شکرهر چه  بِخوی  باربرِبار

یاالله  ’ورِه  وایَک   بِر‌ِویم خدمت آخوند                                                 

بی دردسر و کشمکش و بی ’قر و بی ’لند                                                

دختر- خندید و به او گفت: من این بخت ندارم

من  طاقت  این  زندگی سخت  ندارم

صدسال  بخوابم زتو من  یاد  نیارم

ای ’لر بچه هرگز به  تو من دل  نسپارم

چون رسم زناشوئی این شهرندانی                                                  

بهتر بروی مال،‌ همان خر بچرانی