دختر- ای لب لعلم مگر امروز سرابی

ای ناز و کرشمه مگر امروز به خوابی

ای زلف چلیپا زچه در پیچش   و تابی

ای نرگس شهلا زچه رومست و خرابی

کاین ’لربچه این سان به سرپای ستاده است                                               

وز تیر جگر دوز من از پا نفتاده  است                                              

اِدبار به  خَو بید  وریستاد  سر ِپا

بدبختی اِویِد بیدو رسید بید دَم ِ صحرا

دنیا سرانگشته ِ گِرد  بید  مِنِه ’لوا

پیمانه پر آبید و اِرِهسِست به سر پا

از دیر، قضا و قدر ئی صحنِنِه دیدِن                                            

اخما مِنِه تَک هر رو دِویدِن و رِسیدِن                                           

بی موقع مَشیت  مِنِه سیلا سرِ دِروِرد

ئی مَحصِل ِ ’قز هیچ ندارِه به کسی قید

خند ِستَی و چشمک به قضا و به قدر زِید

او ’پای همه نِه دید   ولی او نِه کسی نِید

’جمنید ’لوانِه که ’یونِه سی چه نَزیِده                                                  

تقدیر ’گدِس حرف مَزِن عشق نَویِده                                                 

آراست سپاهی ز سر زلف   پریشان

صف زد سپه ناز و کرشمه به بر آن

اند ر پی  قتلش بنوشتند  چو فرمان

آن حکم به چشمان سیه داد و به مژگان

آن ماه   دل افروز در آن کار دو دل بود                                                         

چون فکر بدی داشت از آن فکر خجل بود                                                        

دانی ز چه تردید سپر شد سر ِ راهش

چون دید که زیباست بسی طرح کلاهش

وان حالت مجذوبی و آن طرز نگاهش

شیرینی آن لهجه و آن صورت ماهش

شد محو تماشای آن صورت زیبا                                                             

افسوس بسی خورد به آن قامت رعنا                                                             

باز آن بت مغرور ز نو فکر دگر کرد

خودخواهی خوبان به دلش باز اثر کرد

باناز و کرشمه به بر خویش نظر کرد

سردار محبت سپه  عشق خبر کرد

صفها همه آراسته گردید ’معَجل                                                              

تقدیر موید شد و تصمیم ’مسَجل                                                              

عشق ئی ’چو رسید عقل چو دیِدس زوَرِس چِست

معشوقه   به عشق   لَونِه گَزید عشق   اِخَندِست

’لر بچه  نِه دید و دلس اِز شوق اِشَنِگست

اِز شدت شادی رخِش  آبید  چو اَنگِشت

 معشوقه ’گدِس کِی تو اِویِدی ’مو ندیدم                                                           

’گد تیر کمون کن بِزَنِس چون ’مو رسیدم                                                      

او زین همه خیره سری بود چو ننگش

ابروی کج خویش کمان کرد به  چنگش

مژگان سیه  بود چو پیکان خدنگش

این تیر وکمان داشت که می رفت به جنگش

آن ماه دل افروز به چشمش چو نظر کرد                                        

تیر نظر از قلب سیه بخت گذر کرد                                        

با تیر نظر زِیدِس و وَستَی به سر خاک

مژگون سیه سینه بی کینه ِ سِ کردچاک

چَسبِست به یَک چی سر پاکت بزنی لاک

دستا به سردست نشست بید به سرخاک