’گد وای ’مو رَهدم دی یَه، ’گد: ای بسلامت                                                     

’گد کِی تونِه بینم دی یَه، ’گد: روز قیامت                                                    

ئی  قشقره  از عشق  چو  وابید  هویدا

عشاق  ستم  دیده اِویدِن مِنِه دنیا

لیلی، ’خوس و مجنونِس و وامق، ’خوسو عَذزا

کف   زِیدِن   و صف   زِیدَن   و استان به سرپا

شیرین ’تر’کِستی ’خو’سو خسرو چو رسیِدن                                                        

گَرزِیِن چو فرهادِ  سراِشکنَدِنِه  دیدِن                                                      

شیرین به غضب گفت: پس این مرد کجا بود

در خاطر ما مانده که این عاشق ما بود

این بود قتیل  من و قتلش چه به جابود

تقصیر ز ما چیست که  این کار خدا بود

عاشق ’بد و از تیشه بیداد نترسید                                               

جان داد به معشوقه و فرهاد نلرزید                                             

فرهاد ’گدی : زینه که قلب ’منِه ’سوهدِه

امروز دو  روزه  زِجَهَنِم  ’یو ’گرهدِه

پیل او ’چو نبید کَ ’یو چطور مالک ِ ’پحته

هم باز قشنگه   یو مَنی   حوری   ’لوده

معشوقه به او گفت که :‌ تقدیر تو این است                                              

تقصیر ز ما نیست اگر عشق چنین است                                               

دختر- ای دوست مپندار که تو عاشق مائی

بیچاره  و  در حالت تسلیم و رضائی

ای  عاشق  دلداده  تو  مجذوب  خدائی

’هشدار که تو آینه غیب نمائی

از ماست پدیدار ولی عشق ز ما نیست                                                     

از منبع فیض است و جز از سّر خدا نیست                                                   

پسر- حالا که اِ’گوی عشق جز از سر خدانید

پَ جون ’مو از جون تو البته  جدانید

افسوسم   زِ اینه که مِنِه قلب تو یه ذره وفا نید

دونی که مِنِه وادی عشق شاه و گدا نید؟

حالا که تی یا کال ِ تو تَش زِیدِه به جونم                                                     

باید  که  اجازه  بدهی  پات ِ ببوسم                                                    

تا خواست  اجازت  دهد ماند زبانش

دانست که   آن تیر سر آورده زمانش

خوشنود از این بود که افتاده به دامش

لکنت به زبان ماند که ترسید ز جانش

افسرده از این بود که می دید جدائی                                                     

خرسند از این بود که می کرد خدائی                                                    

’لر بچه ’ورشستاد به پا عزم وفا کِرد

بنگر که چطو حق ِ وفانِه ’هوا ادا کِرد

سِلی ’هوبه معشوقه وسِیلی به هوا کِرد

گویا گِله از یار ستمگر به خدا کِرد

چی بید اِلَرزِست ولی هیچ نه واستاد                                                      

 وستَی به سر پاس و دریغا نه ’ورِستاد