تی به ره

یکی نَدونهِ دِلُم سیچِه هَمقُزر سردهِ

گَمون کُنُم زِ وَرِ روزگارِنامَردهِ

اِگوی که قسمتِ مُو هَرسِ تی و حینِ دِلهِ

مَیَر سی حُونهِ خَراویم کسی قَسم خَرده؟

دل مو جورِ کِلوسهِ که وا بهار اِدِرا

مو تی به رَه اِنشینُم بهار وًر گَرده

دِلِمو لالهِ سُهرهِ که ایدراههِ به دشت

ولی زِ بَخت بَدُم دشت لاله هم زَردهِ

مو مَندُمه تَک و تِهنا وُ هَمدُورُنگی نید

دِلُم اسیر غَمِه ری دِلُم کُهی دَردهِ

                                           شعر از روشن سلیمانی