به نام یزدان پاک

چو ایران نباشد تن من مباد

در این بوم و بر زنده یک تن مباد

    سومین جشنواره شعر بنه وار (راهدار) در دوم فروردین 89 در روستای رهدار از توابع شوشتر برگزار گردید. این جشنواره به همت خانواده مرحوم سرکار خانم دکتر خداوردی و دبیری جشنواره سرکار خانم کبری پور علی و جناب آقای حسین حسن زاده رهدار و تنی چند از همتیاران آن دیار برگزار گردید. در جشنواره شعر بنه وار شاعران و خوانندگانی  ازاستان خوزستان‏، ایلام‏ ، لرستان ،‌‌ کهگیلیویه و بویر احمد، چهارمحال و بختیاری و سلیمانیه عراق شرکت داشتند.

عکس سومین جشنواره شعر بنه وار

تی به ره

یکی نَدونهِ دِلُم سیچِه هَمقُزر سردهِ

گَمون کُنُم زِ وَرِ روزگارِنامَردهِ

اِگوی که قسمتِ مُو هَرسِ تی و حینِ دِلهِ

مَیَر سی حُونهِ خَراویم کسی قَسم خَرده؟

دل مو جورِ کِلوسهِ که وا بهار اِدِرا

مو تی به رَه اِنشینُم بهار وًر گَرده

دِلِمو لالهِ سُهرهِ که ایدراههِ به دشت

ولی زِ بَخت بَدُم دشت لاله هم زَردهِ

مو مَندُمه تَک و تِهنا وُ هَمدُورُنگی نید

دِلُم اسیر غَمِه ری دِلُم کُهی دَردهِ

                                           شعر از روشن سلیمانی

چه زیباست ! رویش سبزه ، شکفتن شکوفه ، وزش نسیم رحمت و چه تماشایی است رقص پروانه بر گِرد گل و شکوفه و چه پر رونق است نغمه ی پرندگان خوش الحان در فصل شکوفایی ، طراوت و سرزندگی طبیعت . ضمن عرض تبریک حلول سال نو به تمامی هموطنان ، همکاران ، همتیاران، دوستان و عموم مردم با صفا و صمیمی ، سالی تؤام با خوشبختی ،‌صفا ،‌سرور ، بهروزی ، شادکامی و بالندگی را برای همه ی عزیزان خواستارم 

همه جا جور وٍلات مُو بهارٍس خُو نید

بن و کلخُنگ و بلیط کد دارس خُو نید

تمبی و دیمه و مُنگشت و دلا و سالند

هیچ جایی سر گل جور مُنارس خُو نید

کلگ و موسیر و کلوس دم برف و ریواس

ساوه هم جور کُتک مزه انارس خُو نید

بختیاری یکیه ‏ بخت ایر یارس بُو

ارکه وایک نبوون‏ هفت و چهارس خُو نید

پیایل و زنگل ایلم همه چی افتو و مه

هیچ کس جور خُمون ایل و توارس خُو نید

پیایل و زنگل گپ جور تفنگ ایلن

ار تفنگی نبووه اسب و سوارس خُو نید

برد شیری سر خاکم بونین ار مُردم

تا نگن پشت سرم برد مزارس خُو نید

بوه مو افتو و مه دام و ددم آستاره

هیچ کس چی مو به دنیا کس و کارس خُو نید

به نام او خدا که لُر آفرید

زینه و پیا، دُهدَرو کُر آفرید

به پیایلس داده دَویتُ و چوقا

به زَنگَلِس شُولارقری و مینا

کِردهِ به دنیا لُرِوادیاری

داده بِسون غیرت بختیاری

داده بِسون بهشتِ دنیا خُسه

داده به لُر اَفتَو بالا خُسه

مهر علیو آلِسِه دابه لُر

زِ عشقِ خُس کِردهِدلاسونه پُر

اَفتَو داده بهلُر و گَگوُنِس

مَه نِ نِهادهِ مینجِقا بِهُونِس

وارگه لُرِ جور بهشت آفرید

اِگوی که غیر لُر به دنیا نَبید

چُن بِسون داده زِ ناز و نِعمت

اِگوی به غیر لُرر نَداره قیمت

هر چه که خوویه، خُدا بِسون دا

وارگه لُرِ کِرده بهشت آفرید

لُر همه جا عزیز مردم آوی

وا همه ایل و طافه ها قُم آوی

اَیَر مُنُم که نصمِ دنیا لُرِه

تمام دنیا زِ گَگونُم پُرِ

هخامنش زِ ایل لُر وُریستا

پَشخ و پَلا بیدِه مِنِ دنیا

موتاتِزا کورش و اردشیرم

مو تَختِ جمشیرو بَردِشیرُم

زاینده رود و دِز و کارون مُنُم

زِ ننلس سلمون و مسلمون مُنُم

مُنُم گَگه علی مِردون چالنگ

که خُلق ِ دُشمنون ِایکُنُم تَنگ

مو بختیاریم زِ نسل اَفتَو

صاف دلم، پاکِ دلُم، جور اَو

.......

.......                            شعر از روشن سلیمانی

’گد وای ’مو رَهدم دی یَه، ’گد: ای بسلامت                                                     

’گد کِی تونِه بینم دی یَه، ’گد: روز قیامت                                                    

ئی  قشقره  از عشق  چو  وابید  هویدا

عشاق  ستم  دیده اِویدِن مِنِه دنیا

لیلی، ’خوس و مجنونِس و وامق، ’خوسو عَذزا

کف   زِیدِن   و صف   زِیدَن   و استان به سرپا

شیرین ’تر’کِستی ’خو’سو خسرو چو رسیِدن                                                        

گَرزِیِن چو فرهادِ  سراِشکنَدِنِه  دیدِن                                                      

شیرین به غضب گفت: پس این مرد کجا بود

در خاطر ما مانده که این عاشق ما بود

این بود قتیل  من و قتلش چه به جابود

تقصیر ز ما چیست که  این کار خدا بود

عاشق ’بد و از تیشه بیداد نترسید                                               

جان داد به معشوقه و فرهاد نلرزید                                             

فرهاد ’گدی : زینه که قلب ’منِه ’سوهدِه

امروز دو  روزه  زِجَهَنِم  ’یو ’گرهدِه

پیل او ’چو نبید کَ ’یو چطور مالک ِ ’پحته

هم باز قشنگه   یو مَنی   حوری   ’لوده

معشوقه به او گفت که :‌ تقدیر تو این است                                              

تقصیر ز ما نیست اگر عشق چنین است                                               

دختر- ای دوست مپندار که تو عاشق مائی

بیچاره  و  در حالت تسلیم و رضائی

ای  عاشق  دلداده  تو  مجذوب  خدائی

’هشدار که تو آینه غیب نمائی

از ماست پدیدار ولی عشق ز ما نیست                                                     

از منبع فیض است و جز از سّر خدا نیست                                                   

پسر- حالا که اِ’گوی عشق جز از سر خدانید

پَ جون ’مو از جون تو البته  جدانید

افسوسم   زِ اینه که مِنِه قلب تو یه ذره وفا نید

دونی که مِنِه وادی عشق شاه و گدا نید؟

حالا که تی یا کال ِ تو تَش زِیدِه به جونم                                                     

باید  که  اجازه  بدهی  پات ِ ببوسم                                                    

تا خواست  اجازت  دهد ماند زبانش

دانست که   آن تیر سر آورده زمانش

خوشنود از این بود که افتاده به دامش

لکنت به زبان ماند که ترسید ز جانش

افسرده از این بود که می دید جدائی                                                     

خرسند از این بود که می کرد خدائی                                                    

’لر بچه ’ورشستاد به پا عزم وفا کِرد

بنگر که چطو حق ِ وفانِه ’هوا ادا کِرد

سِلی ’هوبه معشوقه وسِیلی به هوا کِرد

گویا گِله از یار ستمگر به خدا کِرد

چی بید اِلَرزِست ولی هیچ نه واستاد                                                      

 وستَی به سر پاس و دریغا نه ’ورِستاد 

دختر- ای لب لعلم مگر امروز سرابی

ای ناز و کرشمه مگر امروز به خوابی

ای زلف چلیپا زچه در پیچش   و تابی

ای نرگس شهلا زچه رومست و خرابی

کاین ’لربچه این سان به سرپای ستاده است                                               

وز تیر جگر دوز من از پا نفتاده  است                                              

اِدبار به  خَو بید  وریستاد  سر ِپا

بدبختی اِویِد بیدو رسید بید دَم ِ صحرا

دنیا سرانگشته ِ گِرد  بید  مِنِه ’لوا

پیمانه پر آبید و اِرِهسِست به سر پا

از دیر، قضا و قدر ئی صحنِنِه دیدِن                                            

اخما مِنِه تَک هر رو دِویدِن و رِسیدِن                                           

بی موقع مَشیت  مِنِه سیلا سرِ دِروِرد

ئی مَحصِل ِ ’قز هیچ ندارِه به کسی قید

خند ِستَی و چشمک به قضا و به قدر زِید

او ’پای همه نِه دید   ولی او نِه کسی نِید

’جمنید ’لوانِه که ’یونِه سی چه نَزیِده                                                  

تقدیر ’گدِس حرف مَزِن عشق نَویِده                                                 

آراست سپاهی ز سر زلف   پریشان

صف زد سپه ناز و کرشمه به بر آن

اند ر پی  قتلش بنوشتند  چو فرمان

آن حکم به چشمان سیه داد و به مژگان

آن ماه   دل افروز در آن کار دو دل بود                                                         

چون فکر بدی داشت از آن فکر خجل بود                                                        

دانی ز چه تردید سپر شد سر ِ راهش

چون دید که زیباست بسی طرح کلاهش

وان حالت مجذوبی و آن طرز نگاهش

شیرینی آن لهجه و آن صورت ماهش

شد محو تماشای آن صورت زیبا                                                             

افسوس بسی خورد به آن قامت رعنا                                                             

باز آن بت مغرور ز نو فکر دگر کرد

خودخواهی خوبان به دلش باز اثر کرد

باناز و کرشمه به بر خویش نظر کرد

سردار محبت سپه  عشق خبر کرد

صفها همه آراسته گردید ’معَجل                                                              

تقدیر موید شد و تصمیم ’مسَجل                                                              

عشق ئی ’چو رسید عقل چو دیِدس زوَرِس چِست

معشوقه   به عشق   لَونِه گَزید عشق   اِخَندِست

’لر بچه  نِه دید و دلس اِز شوق اِشَنِگست

اِز شدت شادی رخِش  آبید  چو اَنگِشت

 معشوقه ’گدِس کِی تو اِویِدی ’مو ندیدم                                                           

’گد تیر کمون کن بِزَنِس چون ’مو رسیدم                                                      

او زین همه خیره سری بود چو ننگش

ابروی کج خویش کمان کرد به  چنگش

مژگان سیه  بود چو پیکان خدنگش

این تیر وکمان داشت که می رفت به جنگش

آن ماه دل افروز به چشمش چو نظر کرد                                        

تیر نظر از قلب سیه بخت گذر کرد                                        

با تیر نظر زِیدِس و وَستَی به سر خاک

مژگون سیه سینه بی کینه ِ سِ کردچاک

چَسبِست به یَک چی سر پاکت بزنی لاک

دستا به سردست نشست بید به سرخاک