دختر- آنان که در این بادیه بی نام و نشانند

در دل به فغانند  ولی  بسته  دهانند

یک  قطره اشکی که زچشمش  بفشانند

اندرعوضش کشور دل  را  بستانند

ما نیز بسوزیم و شما بی خبرانید                                                   

ماهم به فغانیم چرا دل نگرانید                                                  

پسر- پَ بِهل بِرم مال، علی بازِ بی یارم

گلزاده و گلنار و  پریناز ِ بی یارم

کا رحمت و مِرداس ِ خوش آواز ِ بی یارم

’تشمال ’خمون و ’دهل و ساز ِ بی یارم

تا ایل وتبارم همه زی کار بِفهمِن                                                    

’درگَل به عروسیت به خَهمِن و به چَهمِن                                                           

دختر- مردان همه گر در بر ما سر بگذارند

گر روی  زمین  لولو و گوهربشمارند

هرگز نگذاریم  به  ما  دست بیابند

دانیم  که  این قوم وفا هیچ ندارند

شیطان صفتانند به صورت همه انسان                                                      

انسان به جمالند به معنی همه حیوان                                                     

پسر- پَ زلف کِرِنج ِ نَوَنین ورپِس ابرو

پَ نرگِس کال ِِ نگوهین نرگِس جادو

اَر راست اِ’گوهین پَ نَدراهین ز پس ِ تو

پَ گوشه  ابرو نَنِشونین به  یارو

پَ سرزمِنِه  پنجرِه سی  چه اِدِرارین                                                      

ئی سی دل کینه که ’چو’نو عشوه ئی یا رین؟                                                     

دختر- فهمید که ’لربچه  به او عشق ندارد

مفتون نشده ست او،‌که به وی قلب پریشان بسپارد

با  مهر و وفا هیچ  سرو کارندارد

عاشق نشده ست او که  به وی جان بسپارد

آن ماه دل افروز از آن کار کِسل گشت                                                       

افسرده و شرمنده و بسیار خجل گشت                                                      

’لر بچه  تی  یاسِه  زِمِنِه  تیس نَورداشت

او تیر زمژگونِس و ئی سینه سپر داشت

او فکر دگر داشت  ئی فکردگرداشت

او سوز زخود خواهی و ’یو سوزِ جگرداشت

تِی ’خس اِگود، ئئ’ ’ددَرو چی خرمن ِ نازه                                                  

’یو چندی قشنگه که نه پهن و نه درازه                                                  

دختر- ای ’لر بچه از مرحله عشق تو دوری

زین مرحله   دوری تو که سرمست غروری

زیرا که جوانی تو و در عیش و سروری

مجنون دل آزرده  اگر کرد صبوری

اومانده که از سوز چو شمعی بفروزد                                                      

تا  قطره  آخر همه شمع  بسوزد                                                     

پسر- ایکاش در’او موقع هم او’چوبرسیدم

تا تیَمِ ِ بِوَندم  مو و مجنون ِ بدیدم

هَل هیز ِبِوردم ’مو و گرز ِ بکَشیدم

ده  دِنده  به  یَه جامو زمجنون بِبریدم

کوربید ؟ ندید لیلی بیچاره چطَو مرد                                                       

’او مَند که دی آبِروی میر گَلِه ’پای برد                                                       

دختر- ’لر بچه نخواندی ز زلیخا که چه ها کرد

دیدی  که چسان معرکه عشق به پاکرد

بیچاره بدبخت جفا دید و وفا  کرد

تا یوسف  کنعانی  خود  کامروا  کرد

مائیم که بر هر که دل خود بگذاریم                                                     

در راه وفاداری او جان بسپاریم                                                     

پسر-اِی جِن بِزَنه ’ور سر و مَنگال ’زلیخا

آلی  بِبَرِس کِرد همه  زَنگَل ِ رسوا

یوسف   که قشنگ بید، اِدی نِس همه دنیا

چِس بید که خشخار خوسه وَند بید به نَمونا

صد حیف که ’او موقع به دنیا ’مو نِبیدم                                                         

افسوس نِبیدم  که  پَلاسِه  بِبریدم                                                  

دختر-تکذیب ز عاشق مکن این راه وفا نیست

این صحبت  بیجای  تو البته  به  جانیست

این صحبت عشق است که تکذیب روانیست

’لر بچه  اگرعشق  نباشد که خدا نیست

انصاف  نباشد که ز ما در گِله باشید                                        

از چیست شما این همه کم حوصله باشید                                       

پسر- مِلکی که پر اِز خارَه و جز شوره نِدارِه

اَرتخم   وفا  بِس  بِوَنی  فایده  ندارِه

آدم ’هنه  کم  اسم  زئی ِ مِلک  نِیارِه

عاقل ’هنِه  که تخم  به ئی  مِلک  نکِاره

زینگَل که به ظاهر همه سون حور سرشتین                                                

در قلب ِ هونو روز ازل اسم وفانِه ننوشتِن                                                

دختر- بهتر که در این شوره زمین تخم نکارید

ایکاش شما  از دل  ما  یاد  نیارید

هرگز به درِ خانه  ما  پا  نگذارید

این غیرهوس نیست شما عشق ندارید

ما  گر به تمنای شما دل بسپاریم                                                    

هر روز بهر بندی و هر لحظه شکاریم                                                  

پسر- ’در عشق چِنِه؟ عشق ثمر هیچ ندارِه

آه  دل عاشق  که  اثر هیج  نداره

معشوقه که اِزعاشق ِ ’خوس یاد نی یاره

هرچه  اگِریوِه، ’هو خبرهیچ نداره

عاشق شَو و روز اشک ز تی هاس اباره                                                

معشوقه هَمِس تخم جفا کاری اِکاره                                               

پسر-’در گَل مَل و مَستِن که مَنی کوگ ِ بِهارِن

گَل گَل اِ’روِن ’که بَن و ’کل ’خنگ ئی یارِن

’درگَل   همِه ’پای لیوَه و ’کرگَل همِه هارِن

عاشق اِبوهِن وریَک  و بازی اِدِرارِن

دستابه مِنِه دست، اِ’سگاهِن به پَس دار                                                      

لَوها   به مِنِه لَو اِ’رون تابه ته ِ غار                                                     

دخترـ از دار و پس غار من آگاه نباشم

با عشق تو ای بچه لر همراه نباشیم

من   مثل   همیلای   تو   گمراه نباشم

من آدمم   و هیچ   در این راه نباشم

بیزارم از این عشق اگر عشق تو این است                                                     

ای خاک به فرق تو اگر عشق چنین است                                                     

پسر- چی کهنه ’لری ’ورکِل مال اَر نَروی شو

اَر زیرلاحافس نه تِپی شَو به  مِنِه  خَو

اَر سینه   بسینه س نَنِهی ’لو به مِنِه ’لو

پستونِس ِ اَرمثل اِناری نکنی  اَو

ایطوراَیَربِس نکنی،‌ کیف چِه دارِه                                                        

اَر عشق نَبو حال دل و جون ِ ’مو زاره                                                       

دخترـ ترسم که پریشان شوی از زلف پریشان

از کفرِسرزلف زدستت رود ایمان

مجنون شوی و سربگذاری  به بیابان

فرهاد صفت  بر سراین کارنهی جان

بیچاره تو از عشق خبر هیچ نداری                                                          

بهتر که در این مرحله پا را نگذاری                                                          

پسر- فرهاد ِ اِبَرم تشنه اِیارم  زسراَو

مَرسنگ تِرا’شم که ز تر’سم  بِکنم تَو

فرهاد سبیلو که ’گرهد   از وَرِ خسرو

شیرویَنِه ’گن میرِه که کَشتِس به مِن ِ خَو

نِیدی ’لرِ وَختی که سبیلا سه بِدِه تَو                                               

نِیدی ’لر‌ِ وَختی ببره دست به پِشتَو                                              

دختر-مادوست نداریم به غیر از دل بیمار

خوبان  نپسندند به جزدیده خونبار

تا سر نسپاری نشوی محرم اسرار

البته شنیدی  غم  مجنون ِ دل افکار

کان عشق بیچاره چه ها دید و چه ها کرد                                                  

مجنون ِدل آزرده جفا دید و وفا کرد                                                  

پسر-مجنون نگو باس بَدم ، بی پدری کرد

’ور کَند دَم ِ مال و یَه مشت لیوِه گَری کِرد

’اولیوِه زخوس ’پای همه دنیانِه بَری کِرد

در ’مردن معشوقه چقدر بی هنری کِرد

لیلیس که ’مرد اِز پی ’اوسی چِه پَ و استاد                                                 

وَستَی سر ِ قبرِس پَ دیَه سی چه ’ورِیستاد                                                 

پسر- خِرسون سَی ِ کینِن به همیلا به پی یاهِن

خِرسون   سَی ِ   کینِن   زمِنِه    ره    بِسگاهِن

گَو ویَل   اِروِن   ور   مِنِه   رَه   رَهنِه   اِپاهِن

اَر خرس   بی یا    با   کَل ِ   ’گرزا    اِدِراهِن

خرسِه اِزَنن ِ با کَل ِ گرز تابِرِه اِز حال                                                 

گوشاسه   گِرِن و اِکَشِنِس به   دم ِ مال                                                  

دختر- ای ’لر بچه بنگر به لباسم چه قشنگ است

چین ِ کت   و پاچین من از شهرفرنگ   است

بین   چین   و پلیسه چقدر رنگ به رنگ است

این فرم جدید است که خوش ’برَش و تنگ است

این فرم قشنگ است نه آن چادر و مِینا                                               

این خوب لباسی است نه شولار همیلا                                              

پسر- خیاط پدر سَی تونِه کِردِه مِنِه کیسه

کِر ونده به کیسه بِس اِگو چین و پلیسه

’جوِه ت به تَنِت مِسَ بِرِهزه هِی اِدیسِه

تَرسم که عرق ’پای همه پاهات ِ بخیسه

مَرپیل   نِداری   بِروی تا دم بازار                                                 

مَر چیت نِداری بکنی ’جوه و شولار                                                

دختر- سلمانی ما پیچ و خم از زلف در آرد

صد تاب به یک تاب زهر تاب   بر آرد

گاهی به سر انگشت پس    گوش بخارد

تا   آنکه   ترا   بر سر   این   راه    بکارد

    خوش بر‌ِش و کوتاه بود زلف چلیپا                                                   

دلها همه از شانه بریزد به سرپا                                              

پسر-’بووتون همه ’مردِه که پَلاتونِه بریدین

تِی   نفس خوتون   هیچ خجالت   نکشیدین

قیچی   نِه   کشیدین،   همه دلهانِه که دیدین

پَ سی   چه به   درد دل دلها    نرسیدین

ایکاش ’مو دِلاک قرمساق ِ بدیدم                                              

تا تار ِ سر ِ زلفِت ِ باجون بخریدم           

دخترـ-بین صورت من از اثر پودر شده ماه

سرخی لب من ز رژ اینسان شده دلخواه

این زلف   خم اندر خم   من   گشته   چلیپا

آرایش    ما   بین   و خبر   بر   به همیلا

تا    کلفتی    خانه   ما را     بپذیرد                                                  

یا غم خورد آنقدر که از غصه بمیرد                                                 

پسرـ-ای قَدر نَساهین به ’گپاتون گچ و آهک

آهک    اِرَوه   ’ورمِنِه    تی تون   اِزنِه لَک

زلفانِه   مَپیچین   بِه   یَک   چی   ’دم اردک

سینه   مَکنین   واز   و   زِ سرما بَزِنین دَک

ای پنجه رِازون کَل وکوسه نَدرارین                                                    

مَرتعزیه خونین که شیطونِه اِیارین                                                   

دخترـ-دیگرسخن ازعاشق و معشوق چه دانی

ازچیست که ازعشق سخن هیچ نرانی

عاشق  تو نئی ’لر بچه ای  چشم چرانی

این  است از این کارتو شرمنده بمانی

برگو که شده عاشق چشمان همیلا                                                       

برگو که شده شیفته زلف ِ زلیخا                                                        

پسر- ئی دو ’شو همه بَر گَله دادم مو به چودار

یه غاز ز پی  لاسِه  ندادم  به  طلبکار

پیلانِه  ’دمت  ’پای بِدسون ’جوَه و شولار

ازلج کشی و خیره سری دستِت ِ ور دار

ای کاش تو یک چند دم مال بی یاهی                                                 

ای کاش توهم از خر شیطون بِدِراهی                                                 

دختر- این فکر خطا را که به مغز تو نهاده است

این  لقمه  سنگین به  گلوی  تو زیاد است

برروی تو دنیا  در دولت نگشاده  است

زیرا که  طبیعت  به  شما  هیچ  نداده  است

’لر بچه برو زود از این شهر تو بیرون                                                                 

تا اینکه نفهمند مامان جون و پاپا جون                                                          

پسر- اَر نَجفَلی و جونقلی و ساکی و شهباز

’بووِدربَس و ’گوِهیم بَس و او میرِه پریناز

با  یَک بِنِشینِن همه سون همدل و همراز

یک عهد  بِبندِن به  دَم  مال علی باز

اوسو ،هَوو گالِه اِنِهیم ’ورکَل ِ مالِت                                                        

نونا ’خوت و بوَوت ِ اِنِهیم ’ور پَرشالِت                                                        

دختر-’لر بچه دگر با تو سروکار ندارم

ممکن نشود هیچ  به تو دل بسپارم

دیوانه  نِیَم  ترک  کنم  شهر و دیارم

هرجا  که خیابان  نبود  پا نگذارم

رقص و طرب و شادی ’لر مثل ددان است                                                           

گویند که موسیقی ’لر بانگ سگان است                                                           

پسر- نِیدی که چطور با راِ’کنه ’لر به ’شوتار

نِیدی ’لر ِ وختی  بِرَسه  و  بِوَنِه  بار

نِیدی  تو هیاهوی ’لرونه  مِنِه ’کهسار

نِیدی که چطور خرس  اِدِراهه  زِ پَس دار

خِرسونه تو نِیدی که چطوری اِ’غرومنِن                                                               

وقتی اِ’غرومنِ همه کوهان ِ اِرومنِن                                                        

دختر- پس خرس چرا گاز نگیرد ز همیلا

با پنچه چرا جِر ندهد چادر و مِینا

در خون ننشاند ز چه آن دختر زیبا

تا با دل پر خون بکشد رخت ز دنیا

تا مادر پیرش به عزایش بنشیند                                                   

تا روی تو و همچو تو را هیچ نبیند                                                                            

پسر- الانه  اِفیچم  مِنِه ’لوات ِ اِ’بوسم

بعدِس مو ئی ’یو’فتم سر ِ پاهات ِ اِبوسم

دی پشت سر یک سر ِهِی ’گپات اِبوسم

اَربَووت بیا، کیچه به کیچه اِ’گورسم

لَومِه  مِنِه ’لوات نِهم تا بِروه روز                                                 

ئی قدر ببوسم که ’لوامون بِزَنِن سوز                                                

دختر- ای بی ادب این قاعده مهر و وفا نیست

این   صحبت   بیجای تو البته به جا نیست

عاشق نبود آنکه به تسلیم   و رضا نیست

افسوس ندانی تو که در عشق خطا نیست

عشق و ادب آمیخته باشد چو تن و جان                                           

عاشق نبود گر ننهد گوش به فرمان                                          

پسر- در عشوه دی یَه چی تو نَوِیده ِ مِنِه دنیا

گل  نید چو رنگ تو قشنگ و چمن آرا

عکسِتِه  بده  تا  بِفِر ِست م   به  ولاتا

تا ’پای ، همه  مخلوق  بِکَهنِن به  تماشا

ئی قدر قشنگی که ندونم چه ’کنم بات                                            

ایکاش بی ’یوفتم مو بِووسم ز سر ِپات                                          

دختر- با ما سخنی چند ز آسایش زن گو

از طرز زناشوئی و در عشق سخن گو

زین ریب و ریا بگذ ر و بی پرده سخن گو

گو رسم شما چیست از آن رسم به من گو

قومی که ندارند به دل رحم و مروت                                         

البته  ندانند  ره  و رسم  محبت                                       

پسر- ساکی به مِنِه مال به بَگزاده   نظر داشت

مِهر ِس به مِنِه جونِس و عشقِس مِنِه سر داشت

عشقِس چو’نو سخت بید که به بَگزاده اثر داشت

ساکی اِگر یوِستَی ’و بگزاده  خبرداشت

رَهد ’ورمِنِه ره ، بِووس ِ گِر ِهد و دوسه چو زِید                                              

یِه گاو و دو خر دادِس و بَگزادِنه   اِستیِد                                            

دختر- ماها خبر از گریه محبوب نداریم

ازعشق کسی ما به دل آشوب نداریم

والله  به خدا طاقت یک چوب  نداریم

ما مثل ’همیلا  که ’رخ خوب  نداریم

صد خرمن مهرت نخرم من به پرکاه                                                 

پاپا  نتواند  بخورد چوب  سر راه                                                  

پسر- یه شَو بِه کِل ِ دست ِ ’همیلا ’مو نشستم

انگشت  حنائی  سِه اِورِد زِید کَد‌ِ دستم

ئی از اثر دست  بلوریسِه  که مستم

هوش از سرمو رَهد ’هو ’ورِیستاد، مو نشستم

حالا تو اِگوی  مهر و وفا هیچ ندارین                                                  

حالا تو اِگوی صدق و صفا هیچ ندارین                                                 

دختر-’لر بچه شنیدم که شما خانه بدوشید

از زندگی سخت در افغان و خروشید

افسرده   و حیران و پریشان   و خموشید

زیرا کر و لال و همگی خانه به دوشید

هرگز به چنین جای که من پا نگذارم                                                    

من طاقت این زندگی سخت ندارم                                                   

پسر- بی ’یو مال، که اِز’شر’شر ِ مَشگهانَبرِت خَو

زلِرلِر میشون  که  ئی یاهِن  به  سِر ’او

اِر رَم ِ  شِکالا  که  اِر ِن  واتَک  و وادَو

از قهقه  کوگون  و ’عرمنیدِن  بَرفَو

رو پیش ’بوهون تا به صحرا همه سِه ’گل                                                        

تا چشم   اِ’کنه کار همه س لاله و سنبل                                                     

دختر- ای ’لر بچه دانم دلت از غصه کباب است

دانم  که  ترا  زندگی  و وضع خراب است

اینها که تو گوئی که نه نان است و نه آب است        

نه بالکن و نه سالن و نه ’نقل و شراب است

ماشین شما  نیست جز از قاطر و یابو                                                    

دیگر تو چه گوئی به من ای بی چشم و بی رو                                                  

پسر- ’در ’دنگ مَده، دولت دنیا زِ ’خمونِه

هر وقت  بَلیطا  اِگِر ِن عیش ِ  لرونِه

سالن چِنِه دی سِیل و صفا زیر’بوهونه

گلنار ِ ندیدی   که  بِوازِه  و بِخونِه

’لر با کَد ِ واکِردِه نِشَستِه ’کپِ چاله                                                   

سیخا به مِنِه چاله و دو ’ور مِنِه پاله                                                 

دختر- تو صحبتی از صدق و صفا هیچ نداری

زیرا خبر از مهر و وفا هیچ نداری

دلداده نبودی  تو که عاشق بشماری

از عشق نگفتی چه کسی رفت به خواری

ذکری تو نداری به جز از ذکر ’همیلا                                                    

حرفی تو نداری به جز از حرف زلیخا                                                   

پسر-  رَهدم به مِنِه لِر که بَلیطانِه بچینم

ای یاد ِهَم او روز ’همیلان ِ ’مو دیدم

هِی سِیل اِکِردم  بِس و هِی آه  اِکشیدم

جون داشتم اما  به خدا زنده  نَبیدم

دل مثل کبوتر اِطَپِست بیخود و خَشخار                                                 

’او رَد به مِنِه مال و ’مو مَندم به ’نک دار                                                 

دختر- چشمم به تو روشن که تو هم کان وفائی

حالا که  چنین بود چرا عاشق  مائی

بنگر ز پس  کوه  که  برخاست صدائی

این بانگ همیلاست  که  گوید تو بیائی

او طالب دیدار،  توهم عاشق اوئی                                               

با من تو چه گوئی چقدر بی چشم و روئی                                             

پسر- شی ’ور’مو بکن سیت اِخَرم ’جوِه و ’شولار

ده  توپ  ز چلواری  و ده  توپ  قلمکار

مِینا  اِخَرم  سیت  ز دکون دار ِ شَلَمزار

اِز قند  و  شکرهر چه  بِخوی  باربرِبار

یاالله  ’ورِه  وایَک   بِر‌ِویم خدمت آخوند                                                 

بی دردسر و کشمکش و بی ’قر و بی ’لند                                                

دختر- خندید و به او گفت: من این بخت ندارم

من  طاقت  این  زندگی سخت  ندارم

صدسال  بخوابم زتو من  یاد  نیارم

ای ’لر بچه هرگز به  تو من دل  نسپارم

چون رسم زناشوئی این شهرندانی                                                  

بهتر بروی مال،‌ همان خر بچرانی                                                 

پسرـ گر عقد بِوَندِن به فلک ماه و ستاره

مشکل چو ’همیلا دی یِه فرزند بیاره

اَفتو ’هنِه    دیده اِروه اِ ز پی ’ چاره

سرگشته وحیرونه که دی چاره نداره

تِی ’بووس ’مو ’شوونم                                                         

دردِس  مِنِه  جونم                                                         

دختر- چشمان ’همیلا که کماندار ندارد

با عشوه و آشوب سرو کار ندارد

راهی به  در منزل خَمار ندارد

این است که او عاشق بسیار ندارد

هرجا برود فتنه و آشوب به پا نیست                                                        

پس وصف چنین دخترکی هیچ روا نیست                                                        

پسر- بی ’یو سیت ’بگم، فتنه و آشوب تی یاسِن

یک  بار دل‌ِِ   زارمِنِه  خَم  می یاسِن

هر جا بِروه  فتنه  و آشوب  نی یاسِن

ئی عشوه  گَرون هر دو کنیز سر ِ جاسِن

ای   درد ’همیلا که مَنی حور بهشته                                                        

’او مثل ُخته ،‌حوروش و حور سرشته                                                       

دختر- حالا که ’همیلای تو اینقدر قشنگ است

طاووس بهاری شده و رنگ به رنگ است

از عشق همیلا است که دنیا به تو تنگ است

رو رو که  وجود تو دگر باعث ننگ است

رد شو ز برم،‌ دور شو ای بی سر و بی پا                                             

ارزان  به  تو باشند زلیخا   و ’همیلا                                            

پسر- فهمیم ِ به کار تو که رَهدی مِنِه تزویر

اِز وصف ’همیلا  ز ’مو  وابیدیِه   دِلگیر

پیش اِز ’یو که اِز چَشم ِ سیاهِت ’بخورم تیر

پیش  از ’یو که با زلف ببندیم به  زنجیر

تِیت سی چه به مَهنم که زتی هات بسوسم                                             

زَهمه اِگِرم ’ور دره زیر و اِ’گوروسم                                             

دختر- خفاش ز خورشید اگر روی بتابد

از منزل و قیمت  خورشید چه   کاهد

بادی که به کوهی وزد از ’که چه رباید

ابری   که  نبارد چه بیاید چه   نیاید

رو رو که تو را درخور این عشق ندیدم                                                   

صد خرمن مهرتو به یک جو نخریدم                                                 

دختر- ای ’لر اثر نرگس شهلا تو ندیدی

خم در خم   آن زلف چلیپا تو ندیدی

چون سرو چمن با قد رعنا تو ندیدی

ای ’لر بچه گویا زن زیبا تو ندیدی

کاین سان سر ِ راهم بگرفتی به دل زار                                                  

رد شو ز سر راه   من ای مست خیردار                                                

پسر- کج بستن دَسمال ِ زلیخان ِ تو نِیدی

قر دادن ’شولارِ ’همیلان ِ   تو   نِیدی

اِسپیدی   پِستتون و پِس ِ پان ِ تو نیدی

دیدم همه جاسونه و هیچ جانِه تو نِیدی

بدبخت ’مو نِیدم مگو ای مست خبردار                                                       

بدبخت ’هو نونن که نَدیِدن قِرِ شولار                                                      

دختر- گر عرصه قامت بکنم روز قیامت

قامت   چو  نمایم   بشود  باز قیامت

از معجزه  حسن  نمایم  چو کرامت

اندر صف  خوبان  بنشینم   به امامت

گر زلف  برافشانم  یا رخ  بفروزم                                                        

صد همچو همیلا به یکی عشوه بسوزم                                                      

پسر- نِیدی تو همیلا ’چو بیاهه به سر اَو

’ور گردِن ِ اِسپیدِهونه  مهره ’شو’تو

سینِس  اِ’گوهی مرمره یا سینی ورشو

چی کوگ  بهاری  اِزَنه  قهقه و قَوقَو                                           

 مَشگِسه اِ’ور دار’م اِ’نم ور سر شونِس                                                      

یه تیت ِ ’هواری اِنهِم’ ’ورپَس رونِس                                                    

دختر- از چین سرزلف من آشوب به چین است

بتخانه  چینم  من  و بتخانه  چنین است

از تابش رویم  که به خورشید قرین است

گوئی که صفای  رخ من ’خلد برین است

رویم بنگر پیشرو فصل بهار است                                                 

مویم بنگر راهزن مشک تتار است                                               

همیلا (مناظره پسر ’لر و دختر شهری) - 01

پسرـ ای وای ’یوکینِه که مَنی حور ِ بِهشته

 ئی ’دهدر ِو کینِه که ’چونو حور سرشتِه

تیای ِ پل یو ’پای همه  دلهان ِ برشته

’حکمی  ز پی  قتل همه خلق  نوشته

 پاهاس اِگوی شاخ ِ ’بلور ِ مِنِه ظرفِن                                                 

دستاس مَنی غنچه کِلوس ِ دَم برفِن                                              

دخترـ اِی وای پس این کیست ز ما وصف نماید

با  لهجه  شیرین ز چه  ما  را بستاید

این کیست که هر لحظه به صد رنگ در آید

خواهد که  به  نیرنگ،  دل ِ  ما  برباید

یک   ذره ز مهرش به دلم هیچ اثر نیست                                             

خاکم به سراِی وای خدا این سر ِ خر کیست                                          

پسرـ حرف وا’مو بِزَن اِی ’مو به ’قربون ِ زِ’بونِت

قربون هَمو  زلف  کِرِنج ِ  سرِشونت

قربون  سروزلفت  و کج  زِیدن ِ   شونت

قربون ِ گپاتَنگِت  و’او  خال ِ  ’لوونت

ئی خال سیاه ِ تو که تَش زِیده به جو’نم                                                

وارستن  شَه  پیسه  مَنی بستِه زِبو’نم                                                

دخترـ’هشدار، سروکار تو باسیم بران است

صدتیر جگرسوز به یک عشوه نهان است

اینجاست که یک بوسه ز ما قیمت جان است

آنجا که عیان است چه حاجت به بیان است

ای ’لر به حذر باش که ما سخت کمانیم                                              

هر کس که ز ما   تیر خورَد ما نگرانیم                                         

پسرـ یه بوسه ز’لوهای تو اَر قیمت   جونِه                                                                                        

هرگز تو تصور مکن ’او بوسِه   گِرونه

جون   دادن و اِستِیدِن جون کار ’لرونه

جون حاضره بستون که نگوی کار زِ’بونِه

یالا....... بده  بستون.........                                                  

’یو  بوسه  و  یو  جون                                                  

دخترـ بسیارچو تو بر سر کویم بدویدند

بسیار دویدند و به جائی  نرسیدند

یک  تار ز مویم  به  جهانی  بخریدند

گفتند  سخنها و جوابی نشنیدند

با مهر و وفا چون گِل مار ا نسرشتند                                                       

دردفتر ما حرف محبت ننوشتند                                                       

پسرـ بهتر زِتی یا تو به خدا قبله نمانید

سرو هم چو کَد ِ صاف ِ تو ئی طور رسانید

والله که بهشت هم چو تو ’پرسیل و صفانید

هِاِن ’خته تک ، ره   بِر’وی مَر که پیا نید

تا خیز بِوَنده   مِنِه ’لوات ِ بِووسه                                                      

گَم بِت بِزَنه و سر’گپات ِ یِووسه